Żądza Szósta.

"Rodzę się na nowo za każdym razem, kiedy spędzasz ze mną noc" 

Punktualnie o dwudziestej wieczorem wyszła z twojego lokum, uprzednio zabierając zapłatę, weszła do windy i zniknęła z twoich oczu. Nie zobaczyłeś jej przez okno, nie widziałeś jej idącej po chodniku. Rozpłynęła się, a tobie pozostał jedynie jej zapach i przesiąknięta nim pościel. Zostały jeszcze zadrapania na plecach i wspaniałe wspomnienia. Ale musiałeś zapomnieć. Musiałeś znów stać się poukładanym i wspaniałym siatkarzem, który musi grać mecze i udawać, że wszystko jest w jak najlepszym porządku. Musiałeś wytrwać w samotności czas, który pozostał do przyjazdu Diany. 

Jest u ciebie dopiero drugi dzień, a drażni cię wszystko. Jej ciepła kurtka w przedpokoju, kozaki nieschowane do szafy, walizka stojąca na środku sypialni. A przede wszystkim drażni cię sama jej obecność i krzątanie się po twoich metrach kwadratowych. Drażnią cie jej starania w kuchni, gdy przygotowuje ci śniadanie, obiad i kolacje. Drażni cię porządek, jaki wprowadziła w łazience. Drażnią cię poprzestawiane przez nią rzeczy, których nie możesz znaleźć. Jednak w nocy staje się tą samą Dianą, którą pokochałeś. Przynajmniej wtedy, kiedy śpi, nic nie mówi, nie ma wiecznych pretensji. Wtedy wygląda jak dziewczyna, w której zakochałeś się od pierwszego wejrzenia. Taka delikatna, spokojna, czuła. Twoja dawna Diana.

- Przepraszam za to, jak się zachowywałem - szepczesz w jej włosy, żegnając się z nią na lotnisku.

- Ja też przepraszam - wtula się w ciebie mocno.

- Kiedy przylecisz? - pytasz, gdy odchodzi do odprawy.

- Nie wiem, Zbyszku... Dajmy sobie trochę czasu... - szepcze i znika za drzwiami.

W ostatnim czasie brakowało ci dwóch rzeczy. Meczy granych przez ciebie na najwyższym poziomie i Jej osoby w twoim łóżku. Diana jest inna, mimo wszystko spokojna i bierna. Nie potrafi jednym skinieniem palca doprowadzić cię do wrzenia, nie potrafi tak dobrze prowokować i brać jedynie to, czego chce. Nie jest drapieżną kobietą, jest za to dobrą kandydatką na żonę. Pierwsze pragnienie meczu spełni się już za godzinę, o drugie będziesz musiał zawalczyć. Będziesz musiał odnaleźć ją w wielkim mieście i namówić na kolejną wspólną noc, Zbyszku.

Dziś nic nie idzie dobrze. Drużyna gra jeden z najsłabszych meczy w sezonie. Nawet fenomenalny młody Rezende na rozegraniu nie jest w stanie tchnąć w was siłę, wiarę i energię. Przegrywacie z Perugią trzy do jednego we własnej hali. Widzisz smutny wzrok kibiców, zatroskanego trenera, wściekłych na samych siebie zawodników. Sam nie jesteś lepszy. Czujesz, że mogłeś zagrać lepiej, ale czegoś ci brakowało. Małego elektronu, dzięki któremu skakałbyś wyżej, atakował skuteczniej, zagrywał mocniej. Bierzesz prysznic, przebierasz się w prywatne ubrania i jako ostatni opuszczasz szatnię. Korytarze budynku są puste, słabo oświetlone. Wychodzisz na zewnątrz tylnym wyjściem, odnajdujesz samochód. Po chwili siedzisz już w środku, jadąc w jedyne miejsce, gdzie Ona może być, słuchając przy tym piosenki Bruno Marsa w radiu. Zwalniasz do minimalnej prędkości, zauważasz ją w tym samym miejscu, podjeżdżasz, zatrzymujesz maszynę.

- Witaj ponownie - stajesz przed nią. - Znajdziesz dla mnie czas?

- Jeśli tego chcesz... - odpowiada, wsiadając do twojego samochodu.

- Chcę... - nie wiesz nawet, jak ma na imię, a budowę jej ciała mógłbyś opisywać godzinami. Właściwie to nawet w tym momencie to robisz. Opisujesz Ją, prowadząc.

- Elena...

- To nie jest twoje imię - zauważasz, otwierając przed nią drzwi do apartamentu.

- Pseudonim... Moje imię nie jest ci do niczego potrzebne.

Błyskawicznie przykuwa cię do drzwi wejściowych, nie pozwalając nawet zdjąć butów czy kurtki. Dłońmi wkrada się pod twój podkoszulek, a ustami drażni skórę na szyi. Dziś może sobie na to swobodnie pozwolić, ma szpilki. Zamieniasz rolę. Ściągasz z Niej płaszcz, zdejmujesz swoją kurtkę. Twoje dłonie zaciskają się na pośladkach, a zarost łaskocze dekolt, zatapiasz w nim usta. Podnosisz Ją i idziesz do salonu. Rzucasz na kanapę, zdzierając wcześniej sukienkę. Chcesz Jej tu i teraz. Bez problemów, bez zażaleń, bez chwili namysłu. Pragniesz Jej jak mało kto, a Ona doskonale to wie, drocząc się z tobą, nie pozwalając dobrnąć do celu, odpycha cię z figlarnym uśmiechem i ogniem w oczach. 

- Brakowało mi tego... - szepczesz, przygniatając ją swoim ciałem po wszystkim. Kładziesz głowę na jej piersiach i zamykasz na chwilę oczy.

- Czego? - pyta, mierzwiąc twoje przydługie włosy.

- Ciebie... - wspierasz się na łokciach i delikatnie łączysz wasze usta. Pierwszy raz. 

Rodzisz się na nowo każdego dnia, gdy jest z tobą, Zbyszku...

~^~


Takie pieprzenie o niczym, ale nic nie poradzę, taka była koncepcja na tego bloga :P
Czy pogrywanie niejako na dwa fronty jest dobre?
Przekonacie się w kolejnych wpisach :P
Jak ja się cieszę, że był taki czas, kiedy byłam chora i dzięki temu mam jeszcze jakieś 5 wpisów już napisanych ;-)

Dziś możecie się mnie spodziewać u was, nawet już sobie listę zrobiłam i będę nadrabiać ;-)

Przepraszam, że w tym tygodniu nie było Gresia, ale zwyczajnie się nie wyrobiłam, a Maniek nie mogła pomóc, bo to był mój rozdział. Najprawdopodobniej będzie w poniedziałek. Na Sobotnią zapraszam jutro ;)

Pozdrawiam,
Dzuzeppe :*

Pytania?