Żądza Piąta.

"Doprowadzasz do zeznań" 

Nie potrafisz pojąć tego, co dzisiejszej nocy usłyszały ściany twojego apartamentu. Nie obchodzi cię, czy następnego dnia do twoich drzwi najpewniej zapuka starsza pani z dołu ze słowami pogardy i upomnieniem. Teraz liczy się jedynie to, że Nowy Rok zacząłeś pierwszy raz inaczej niż zwykłeś to robić. Nie na przyjęciu, nie z rodziną, nie w samotności na krańcu świata. Spędziłeś noc z prostytutką. Z kobietą, która skrywa dwa oblicza, poznane jedynie przez nielicznych. Jesteś jednym z nich. Kiedyś nazwałbyś się szczęściarzem, ale teraz nie możesz. To Ona jest szczęściarą, że trafiła na ciebie, prawdziwego mężczyznę, który przeprowadził ją po nieznanej jeszcze drodze ku spełnieniu.

Przekręcasz się na drugi bok i zamiast widoku budzącego się miasta masz przed oczami ludzkie piękno. Ją. Z potarganymi włosami, bez makijażu, bez maski, ubraną jedynie w twoją wczorajszą koszulę nie do końca zapiętą. Wygląda jak Anioł z ciemnymi, rozrzuconymi włosami w białej koszuli i pościeli o tym samym kolorze. Jedynie wygląda na Anioła, bo po tym, co robiła z tobą w nocy, z przekonaniem stwierdzasz, że jest dla ciebie Diablicą. Złem, pożądaniem i przyjemnością, których pragniesz. Jest uczuciami, których jeszcze nie doświadczyłeś nigdy. A przecież myślałeś już, że to Diana jest najbardziej perwersyjną kobietą, którąkolwiek spotkałeś, ale teraz przekonujesz się, w jakim byłeś błędzie. To Ona jest ideałem kochanki. 

- Nie myśl o mnie - słyszysz nagle głos, gdy wpatrujesz się w niebo za oknem. - Nie umieszczaj mnie w przyszłości, bo jestem tylko chwilą. Jednym krótkim epizodem w twoim życiu... - mówi, patrząc w twoje oczy.

- Skąd wiesz, o czym myślę?

- Bo z tak błogim uśmiechem jeszcze cię nie widziałam. Nie miałeś go na twarzy, zatrzymując się obok mnie, ani tym bardziej proponując mi to... Może nie jestem wykształcona, ale na ludziach znam się bardzo dobrze... - przeciąga się, wstaje z łóżka i ostatni raz odwraca się do ciebie. - Idę pod prysznic... Chcesz mi towarzyszyć? - rozpina po kolei guziki koszuli, którą wczoraj pospiesznie z ciebie zrywała. - Zbyyszz... - słyszysz, jak nieudolnie próbuje poradzić sobie z twoim ojczystym językiem.

- Możesz mówić Zibi...

- Więc, Zibi, masz na mnie ochotę? - Nie musi powtarzać. Nie musi nawet dalej rozpinać koszuli, bo szybko znajdujesz się obok niej i rozrywasz siłą materiał. Odwracasz Ją do siebie plecami i napierasz biodrami na Jej pośladki, żeby poczuła, jak bardzo jej pragniesz. Odsuwasz na bok jej włosy i wpijasz się w odkrytą szyję, dłońmi badając na nowo strukturę jej piersi.

Popychasz ją na drzwi do łazienki, wpychasz do środka i ciągniesz pod prysznic. Szybko pozwalasz płynąć gorącej wodzie, która po chwili bada wasze ciała, parząc swoim gorącem. Nawet Jej nie rozbierasz. Opuszczasz jedynie dolną część bielizny, popychasz na kafelki ścienne, stajesz ze nią, dłonią badając strukturę jej wnętrza. Specjalnie wypycha swoją pupę w twoją stronę; specjalnie kołysze nią na prawo i lewo; specjalnie dłonie zaplata na twoim karku, przyciągając w ten sposób twoją głowę do swojej wygiętej szyi. Nie przeszkadza ci to, że jest sporo niższa. Obracasz Ją w swoją stronę, podnosisz do góry, chwytając za pośladki i rozpoczynasz kolejną wędrówkę ku przyjemności, która zwieńcza się sukcesem, Jej głośnymi jękami tłumionymi przez wodę, kilkoma zadrapaniami na twoich plecach, wspomnieniami Jej półprzytomnego wzroku. Udało ci się. Dzięki tobie stała się kobietą.

- Po co ktoś taki jak ty potrzebuje kogoś takiego jak ja? - pyta w momencie, gdy szczotkujesz zęby, a Ona stoi za tobą owinięta w ręcznik i czesze swoje włosy.

- Ale jaki ja? - patrzysz w odbicie lustrzane.

- Nie jesteś jednym z moich typowych klientów. Nie jesteś arogancki i władczy... Jesteś...

- Normalny, zwyczajny? Czy może nadzwyczajny, inny? - odwracasz się do Niej i opierasz o umywalkę.

- Jednocześnie to i to... Nie jesteś Włochem. Masz inny akcent, w mniejszym stopniu urodę, ale na pewno nie włoskie imię - kiwasz z rozbawianiem głową, gdy próbuje cię opisać. - Kim jesteś?

- Polakiem, siatkarzem, a przede wszystkim zwykłym człowiekiem...

- Tam, w Polsce, tam ktoś jest, prawda? - znów kiwasz delikatnie głową, lecz uśmiech od razu zmywa się z twarzy. - Jest ważna... Inaczej nie miałbyś przy łóżku jej zdjęcia, nie znalazłabym przez przypadek w szafie kobiecych ubrań... Kochasz ją? - pyta szybko, zabierając ci szczoteczkę z dłoni, płuczę ją pod strumieniem wody, nakłada pastę i sama zaczyna myć nią uzębienie, nie patrząc na twoje odbicie.

- Nie wiem... Wszystko się spieprzyło... - Nie rejestrujesz momentu, gdy przemieszczacie się do kuchni, siadacie razem na blacie z kubkami parującej kawy w dłoniach i zaczynacie rozmawiać. Albo inaczej. To ty mówisz. Ona jedynie słucha. 

Doprowadziła Cię do zeznań, Zbyszku... 

~^~

Wspominałam, że nie będzie już niegrzecznego Zbyszka? :P
Chyba się myliłam ;-) Coś tak jeszcze jest go w moim archiwum :D
Na razie jestem zadowolona, a jak będzie, zobaczymy na koniec ;)
Jeśli się wyrobię, to jutro pojawi się Sobotnia, a w poniedziałek Grześ.
Wróciłam też do swojego pierwszego opowiadania i również postaram się coś dodać tam w najbliższym czasie. ;-)

Macie jakieś pytania?  Ask
Grześ, Ola, Olimpia #10

Pozdrawiam,
Dzuzeppe :*

Ps. Chyba wychodzę na prostą z nadrabianiem ;-) Niezapominajko do ciebie też dotrę :D