Żądza Dwunasta.

"Chcę spaść, spaść tak daleko...

Chcę upaść, upaść tak mocno..."

Lipiec zbliża się do końca. Powrót z turnieju finałowego Ligi Światowej we Włoszech okazał się być pozytywny, tak samo jak i granie oraz końcowy triumf w postaci trzeciego miejsca w całej imprezie. Wtedy, gdy wszystkie twoje myśli zajmowała siatkówka i kolejne mecze, wreszcie byłeś wolny od myśli o dwóch kobietach, które od pół roku goszczą w twoim życiu. Najgorsze było to, jak w najmniej odpowiednich momentach, na przykład gdy szedłeś na zagrywkę, myślałeś czasami o jednej czasami o drugiej. W pewnym sensie ci pomagały, ale i drażniły, zwłaszcza Diana, która często do ciebie dzwoniła, bo zwyczajnie tęskniła, a ty chciałeś podjąć decyzję. Chciałeś móc potrafić wybrać. 

Siedzisz właśnie w swoim mieszkaniu i czekasz na przybycie dziewczyny, która jest na zakupach. Jeśli ktoś patrzy na was z daleka, to widzi szczęśliwą parę. Między wami faktycznie jest lepiej niż było za czasów twojego pobytu w Modenie. Można powiedzieć, że wybrałeś to właśnie ją, a o Włoszce chcesz zapomnieć. To dla ciebie najtrudniejsze. Doskonale pamiętasz te wszystkie wspólnie spędzone chwile, te godziny gdy mogłeś wpatrywać się w jej śpiącą osobę, te wieczory gdy dłońmi błądziłeś po strukturze jej ciała, te dni we Włoszech gdy myślałeś jedynie o Niej. Ale wiesz również doskonale, że tak będzie lepiej. Lepiej dla wszystkich, na których ci zależy. Może w końcu i lepiej dla ciebie samego. 

- Jestem! - słyszysz głos Diany, a po chwili widzisz ją w salonie. - Chcesz zobaczyć, jaką kupiłam? 
- Oczywiście kochanie - wciągasz ją na swoje kolana i przylegasz do jej klatki piersiowej. - Ale teraz chce, żebyś była tu, obok mnie... - muskasz delikatnie jej usta i wracasz do poprzedniej pozycji. 
- Co jest? - chwyta twoją głowę w swoje dłonie. - Nie chcesz iść na to wesele, prawda?
- Nie, Misia, to nie tak... - wzdychasz. 
- Więc jak?
- Chciałbym zwyczajnie ten wolny czas spędzić z tobą...
- Ale przecież będziesz tam właśnie ze mną. 
- Zwyczajnie mi ciebie brakowało i chce się tobą nacieszyć, a nie dzielić poniekąd z innymi...

Resztę dnia spędzasz na kanapie z Dianą u swojego boku, oglądając wasze ulubione filmy. Twoja uwaga nie zawsze jednak skupiała się na tym, co dzieje się na ekranie płaskiego telewizora, lecz na twarzy ukochanej. Wpatrujesz się w jej uśmiech goszczący na ustach w momentach, gdy rozbawiał ją ukazujący się filmowy obraz. To właśnie tej kobiety potrzebujesz u swojego boku w każdy normalny dzień. To jej radosny wyraz twarzy daje ci pozytywnego kopa. To jej słowa docierają do najgłębszych zakątków twojego umysłu i serca. Kochasz ją. Tak cholernie mocno i dziwnie zarazem. Składasz delikatny pocałunek na jej głowie, orientując się, że śpi w najlepsze. Bierzesz ją na ręce, idziesz do sypialni i układasz we wspólnym łóżku. Nikt z twojego otoczenia zapewne nie uwierzyłby, że i tobie potrzebna jest taka całkowita chwila spokoju, gdy leżysz przy kobiecie, którą kochasz i myślisz tylko o niej.

Kilka dni później wirujesz swobodnie razem z nią na parkiecie restauracji w jednym z pod poznańskich miejscowości, wypuszczając ją ze swoich ramion sporadycznie. Najchętniej zamknąłbyś się z nią w wysokiej wieży i nigdy już z niej nie wyszedł. W tamtym miejscu nie miałbyś nawet procenta wątpliwości, czy aby na pewno postępujesz dobrze. W każdym innym miejscy dopadają cię myśli, że powinieneś być we Włoszech. Zostawiasz Dianę samą w towarzystwie żeńskiej części jej rodziny, a sam wychodzisz na zewnątrz, żeby zaczerpnąć świeżego kwietniowego powietrza. Podjąłeś decyzję, jednak cień głosu należącego do Eleny nadal mąci ci w głowie i skłania do powrotu do słonecznej Italii jako wolny mężczyzna. Siadasz na ławce, odchylasz do tyłu głowę, wpatrujesz się w niebo.

- Zapalisz ze mną? - dosiada się do ciebie jakiś starszy mężczyzna, szukając zapalniczki w kieszeniach swoich spodni. Zaprzeczasz. - Masz racje. Młody jesteś, to lepiej nie zaczynaj...
- Nie jestem taki młody, jak się panu wydaje - wzdychasz. 
- Ale na tyle młody, żeby jeszcze dobrze wybrać swoje dalsze losy... Zapamiętaj sobie jedno... W życiu masz tylko dwie kobiety, przy czym jedna pasuje na żonę, a druga na świetną kochankę... Musisz się zastanowić jedynie, która bardziej do ciebie pasuje... Wszystkie inne nigdy nie dorównają ani jednej, ani drugiej... - zaciąga się ostatni raz, wyrzuca niedopałek do kosza i odchodzi w kierunku sali. - Ciebie ta decyzja również czeka...

Wracasz do Diany i udajesz, że nic się nie stało, jednak ona potrafi wyczuć twoje zmiany humoru. Chwyta cię za rękę i prowadzi do wyjścia do ogrodu, w którym przed chwilą się znajdowałeś. W świetle Księżyca jest twoją księżniczką. Prowadzi cię na mały, drewniany mostek, by usiąść na barierce razem z tobą i zwyczajnie mocno się do ciebie przytulić. Symbolika tego gestu może być różna tak samo jak i jego znaczenie. Dla ciebie jest to wyraz ogromnego uczucia, którym cię dąży, a które ty starasz się w pełni odebrać. Schodzisz z barierki, stajesz przed nią. Chwyta twoją twarz w swoje dłonie i delikatnie gładzi zarost na policzkach. Tak cholernie mocno cię kocha. Tak  bardzo jej oczy pragną twojego widoku. Jest jedyna, wyjątkowa. Twoja.

- Wyjdź za mnie... - mówisz szybko, dopiero później zastanawiając się na sensem słów. - Chcę wrócić do Włoch razem z Tobą, jako żoną u boku. Chcę spędzić swoje życie przy Tobie... - zastygasz na chwilę, gdy oszołomiona zeskakuje z poręczy i staje równo z tobą. Klękasz wtedy na jedno kolano i pytasz. - Diano Sokołowska, czy zechcesz zostać moją żoną?

Chciałbyś spaść tak daleko, żeby już nigdy Jej nie zobaczyć.

Chciałbyś upaść tak mocno, żeby się zabić.

~^~

Witam :D
Byłyście ciekawe, co kryje się za tą przemianą. Teraz już wiecie, ale chyba do końca nie rozumiecie. Przemiana Zbyszka to miało być coś, co pokarze wam, jak można utwierdzić się w tym prawdziwym uczuciu, jak można "pokochać na nowo" jedną osobę za pomocą drugiej.
Więcej dowiecie się w następnych wpisach, ale ostrzegam, chyba pierwszy raz w mojej "karierze" koniec nie będzie taki całkiem kolorowy.
Rozdział jest dziś, bo chciałam być wobec was fair i nie wstawiać rozdziału, jeśli sama jestem w tyle u was ;)
Dziś nadrobiłam, więc jest, a mam nadzieję, że jeszcze do północy przeczytacie Sobotnią Noc :D
Pytania? 
Całuję,
Dzuzeppe :*
PS. Niech wreszcie przestanie padać... :/