Żądza Druga.

"Powalasz mnie na kolana"  

Najzwyczajniej w świecie odjeżdżasz samochodem spod latarni. Najzwyczajniej w świecie zatrzymujesz się na skrzyżowaniu, czekając, aż światło zmieni się na zielone. Najzwyczajniej w świecie palcami wyszukujesz rytm melodii wydobywającej się samochodowego radia na kierownicy. Najzwyczajniej w świecie jesteś sobą, a to "zwyczajne ja" nie jest często spotykane. Parkujesz w końcu samochód w garażu podziemnym, gasisz silnik i wychodzisz z maszyny. Obchodzisz pojazd, otwierasz drzwi dziewczynie. Jest przygnębiona, smutna. Jest całkowitym przeciwieństwem twojego wyobrażenia prostytutki. Nie wygląda perwersyjnie, nie ma futrzanego wdzianka, nie ma czerwonych włosów.

Nie potrafisz zapanować nad swoim męskim instynktem i nie spojrzeć na Jej kołyszące się pośladki. Idzie normalnym krokiem, nie ma nawet szpilek, jednak dla ciebie mogłaby stać w miejscu, byś mógł Ją podziwiać, bo ta kobieta zaczyna cię fascynować. Chciałbyś już teraz wiedzieć, co skrywa pod maską stworzoną dla pozorów ostrej i zimnej suki. Chciałbyś poznać Jej duszę. Ale teraz możesz jedynie bezkarnie zachwycać się kobiecymi kształtami, długimi nogami, które ukryte są za kurtyną z długiego płaszczu, falującymi długimi, ciemnymi włosami, którymi bawi się, owijając je sobie na palcu. Prowokuje cię, Zbyszku, a ty czujesz się wreszcie mężczyzną.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

- Bo mnie zaskoczyłeś... - odpowiada szybko, zdejmując płaszcz i rzucając go niedbale w twoją stronę. Spodziewałeś się perwersyjnie długich, skórzanych kozaków, krótkie sukienki więcej odkrywającej niż zakrywającej, dekoltu do pępka, mocnego makijażu, sztucznych rzęs. A co dostałeś? Dostałeś kobietę w długiej, obcisłej, czarnej sukni aż po kostki, delikatnie umalowaną, z lekko pokręconymi włosami. 

- Dlaczego się tak ubrałaś?

- Jak?

- No...

- Jak kobieta a nie kurwa? - pyta, ale nie potrafisz odpowiedzieć. - Bo każda prostytutka chce czasami poczuć się po prostu kobietą... - wyrywa swój płaszcz z twoich rąk, zarzuca go na ramiona i zmierza na taras. - Ja miałam tą ochotę akurat dziś. W ostatni dzień 2013 roku, który jest najgorszym w moim życiu... - wypowiada szybko i zamyka za sobą drzwi. Powaliła cię na kolana, a ty nie potrafisz się z nich podnieść. Wystarczyło kilka słów.

Jest inna Zbyszku. Wychodzisz za Nią i obserwujesz, jak zaciąga się cienkim papierosem. Widzisz, jak zmysłowo wypuszcza dym z ust. Czujesz, jak twoje ubrania przesiąkają intensywnym zapachem trucizny, która kiedyś cię drażniła, a dziś niejako jej zapach i widok w kobiecych ustach sprawia ci przyjemność. Jednak stare przyzwyczajenia nie znikają. Podchodzisz do Niej, łapiesz za rękę, w której trzyma papierosa i zmuszasz do tego, żeby pozwoliła mu swobodnie spadać w dół. Patrzy gniewnie na ciebie. Taka jest jeszcze bardziej pociągająca. Podoba ci się ostry wzrok, tęczówki iskrzące się dzięki oświetlonemu miastu, dłonie podparte na biodrach i te włosy, które rozwiewa wiatr, a ich zapach natychmiastowo miesza się z dymem i dociera do twoich nozdrzy. Jest diabelnie piękna, a Jej urok nie przechodzi ci obojętnie.

- Nadal nie powiedziałaś, ile chcesz? - podchodzisz na tyle blisko, że musi cofnąć się do tyłu, gdzie natrafia na barierę w postaci ściany. - Więc jesteś droga, czy tania? - patrzysz się na nią z takim samym gniewem, jak i w jej oczach gości.

- Dla ciebie za droga, chłopcze... - dźga cię palcem między żebra, aż łamiesz się w pół. Ty nie masz na sobie grubego płaszczu. Masz cienką białą koszulę i czarne spodnie od garnituru.

- Ale czy taka dobra? - odpowiadasz prowokacyjnie. Nawet nie rejestrujesz momentu, gdy wpycha cię do salonu, popycha na kanapę, powoli zdejmuje płaszcz, aż wreszcie podciąga lekko sukienkę i siada na tobie. Jak najwolniej porusza biodrami w przód i w tył, czy na boki. Nie szczędzi ci jednak bólu, wbijając długie paznokcie w klatkę piersiową w miejsca, gdzie rozpięła już koszulę. Pochyla się nad tobą.

- Sam spróbuj... - przygryza płatek twojego ucha, szepcząc zmysłowo. Nie wytrzymujesz. Gwałtownie zrzucasz Ją z siebie, by wstać i pospiesznie zdjąć koszulę, rozpiąć spodnie i ponownie dołączyć do Niej, ówcześnie niemal zrywając sukienkę i pozostawiając po niej strzępki. 

- Nie będziesz żałować, że trafiłaś akurat na mnie... - warczysz wprost do Jej ucha przygwożdżając do kanapy. - A sukienkę ci odkupię...

~^~

Cieszę się, że Zbyszek przypadł Wam do gustu.

Mam nadzieję, że dalej też tak będzie, bo Zbyś się rozkręca :P
Rozdziały, jak pewnie już zauważyłyście, nie będą tu długie, bo chyba będę powoli od tego odchodzić ;-)

Teraz trochę z innej beczki. Nie jestem pewna, czy wyrobię się z napisaniem Epilogu Pozornych. Tak to jest, jak się chce iść na spontan, a cały wolny czas w tygodniu zabiera nauka... Ale po konsultacjach z Maniek uważam, że znów będziecie przeze mnie płakać :P
Podam wam piosenkę z Epilogu - "Came Home"  

Zapraszam:

Grzesiek, Ola, Olimpia #9 / Pytania?

Ps. Ja wiem, że mam dość spore zaległości i komunikuję teraz, że jutrzejszy wieczór na to poświęcę ;-)